αταξινόμητα

Στο αστικό λεωφορείο

Κι εκεί που καθόμουν σήμερα στην αγαπημένη μου θέση στο λεωφορείο, αυτήν πίσω πίσω που είναι ελαφρά πιο ψηλή από τις άλλες και ο αέρας από το παράθυρο φυσάει στο πρόσωπο, άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους έναν έναν ξεχωριστά. Βλέπω τους βιαστικούς και τους αγχωμένους που κοιτάζουν συνεχώς το ρολόι τους και κρατούν τους βαριούς χαρτοφύλακές τους. Τους κουρασμένους από τη δουλειά που κάθονται μισοκοιμισμένοι στις θέσεις τους με τις βαριές σακούλες από το σούπερ μάρκετ, και που κλείνουν τα μάτια τους για μια στιγμή να ξεκουραστούν. Τους ερωτευμένους που είναι αγκαλιασμένοι στις θέσεις τους και δείχνουν σε όλο το λεωφορείο την αγάπη τους, και τους άλλους τους κρυφά ερωτευμένους που ρίχνουν ο ένας στον άλλον κλεφτές ματιές μη τυχόν και αποκαλυφθούν. Τους μοναχικούς και τους ονειροπόλους που είναι βυθισμένοι στις σκέψεις τους και που κοιτούν τον δρόμο έξω χωρίς να δίνουν σημασία σε κανέναν εκεί μέσα. Συνέχεια →

Οι άνθρωποι και τα πρόσωπα τους

Χαμαιλέοντας. Ένα ερπετό που αλλάζει συνεχώς μορφή και προσαρμόζεται ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται την κάθε φορά. Δεν έχει μια συγκεκριμένη όψη, μια όψη που να καθορίζει το ποιος είναι. Άνθρωπος. Μυστήριο πλάσμα που περιπλανιέται ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους και αλλάζει ανάλογα το μέρος και τους ανθρώπους που έχει δίπλα του. Αλλιώς συμπεριφέρεται στο σχολείο, στο σπίτι, στη δουλειά, στο μπαρ. Αλλάζει συνεχώς τόπους διαμονής και μαζί αλλάζει και εαυτό. Συνάπτει σχέσεις στις οποίες κάθε φορά δείχνει άλλον. Αλλιώς μιλάει με έναν συγγενή, με έναν στενό φίλο, με έναν γνωστό. Διαφορετικά πράγματα λέει στον καθένα, διαφορετικό πρόσωπο δείχνει κάθε φορά. Σε άλλους είναι ο αστείος και ο κλόουν της παρέας, σε άλλους είναι ο σοβαρός και απόμακρος και σε άλλους είναι ο ονειροπόλος και ρομαντικός. Δείχνει τις πολλές και διαφορετικές του προσωπικότητες, έτσι ώστε να μένει στην επιφάνεια, αλλά κάτω από τα ραντάρ. Συνέχεια →

Dutch Skies

Επειδή η Ολλανδία δεν είναι απλά ένα μέρος όπου κυριαρχούν τα ναρκωτικά και η ελεύθερη, χωρίς ηθική διασκέδαση, δείτε το βίντεο και τα μέρη που σας προτείνω. Η ομορφιά της και οι κρυμμένοι της θησαυροί θα σας εκπλήξουν! Συνέχεια →

Φόβος

Όταν ήμουν μικρή φοβόμουν την θάλασσα. Φοβόμουν ότι θα με βυθίσει μέσα της και δεν θα με αφήνει να βγω από τον μυστήριο κόσμο της. Ότι δεν θα με αφήνει να ανασάνω και ότι το νερό θα κλείσει το λαρύγγι μου και θα γεμίσει τα πνευμόνια μου. Με φοβίζει, όμως, ταυτόχρονα με ελκύει. Πάντα μου άρεσε να κάνω το βήμα και από εκεί που πατούσα την άμμο να μπαίνω στα βαθιά και να αισθάνομαι το κεφάλι μου να το καλύπτει η θάλασσα. Είναι σαν να στέκεσαι στη άκρη ενός ψηλού κτηρίου κι έχεις αυτήν την τρομακτική έλξη να πηδήξεις στο κενό. Συνέχεια →

A Time-Lapse Adventure

https://vimeo.com/107469289

Νορβηγία

Σας ακούγετε λίγο μακριά από την Ελλάδα, αλλά αφού δείτε το υπέροχο βίντεο θα θελήσετε να ταξιδέψετε εκεί αμέσως(εγώ τουλάχιστον τρελάθηκα με τα μαγευτικά τοπία). Σας παραθέτω μερικά αξιοθαύμαστα μέρη που αξίζει να τα επισκεφτείτε. Συνέχεια →

Αργοσβήνεις μόνη

  Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου που ξεπρόβαλλαν από το παράθυρο με έκαναν να ξυπνήσω από το βαθύ αλλά παράλληλα ανήσυχο ύπνο μου. Άλλη μια μέρα πρόκειται να ξεκινήσει, ακόμα μια ανούσια και βαρετή μέρα. Δεν βρίσκω το κουράγιο να σηκωθώ από το κρεβάτι, το μόνο που θέλω είναι να χωθώ μέσα στο πάπλωμα μου, μέσα στον δικό μου κόσμο, στο δικό μου απροσπέλαστο παλάτι. Κι εκεί που ψάχνω λόγους και κάποιο νόημα να σηκωθώ, βυθίζομαι πάλι στον ύπνο μου και αμέσως μου έρχονται παιδικές αναμνήσεις, καθώς μόνο αυτές μου έχουν απομείνει, μόνο οι αναμνήσεις.. Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι πάλι στα Τρίκαλα, στον τόπο που μεγάλωσα κι αγάπησα, εκεί που όλα ήταν τόσο απλά, αθώα και ξέγνοιαστα. Εκεί που η άγνοια ισοδυναμούσε με την ευτυχία και η χαρά κατέφθανε από τα πιο αναπάντεχα κι απλά πράγματα, όπως μια καταιγίδα μετά από πολυήμερη ξηρασία ή όπως οι πρώτες αμυγδαλιές μετά από ένα βαρύ χειμώνα. Πόσο μου έχουν λείψει εκείνα τα πρωινά που βιαζόμουν να ξυπνήσω μόνο και μόνο για να δω την ανατολή του ήλιου, την μαγευτική εκείνη στιγμή που ο ήλιος ξεπρόβαλλε από τα βουνά και ξέπλενε όλη τη μαυρίλα και έδινε χώρο σε μια νέα ολοκαίνουρια μέρα, σε μια ολοκαίνουρια ευκαιρία, σε μια νέα ελπίδα για τη ζωή. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή χανόταν οποιοσδήποτε φόβος, οποιαδήποτε αμφιβολία ή ανασφάλεια, αφού γνώριζα ότι πάντα θα ξημέρωνε μια νέα μέρα.. Συνέχεια →

Η νόσος του μυαλού

Αλτσχάιμερ. Για εσένα δεν υπάρχει μέλλον. Το παρελθόν είναι θολό και μπερδεμένο. Ακόμη και το παρόν δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Οι μνήμες, που είναι από τα πιο πολύτιμα αγαθά χάνονται. Αν είχες καρκίνο θα χαρακτηριζόσουν ως γενναίος ήρωας. Με το Αλτσχάιμερ όμως είσαι ένας γελοίος και ανίκανος. Δε λογαριάζει κανένας την άποψή σου, αφού είσαι σε μια μόνιμη σύγχυση και αβεβαιότητα για τα πάντα γύρω σου. Δεν θυμάσαι πλέον τις χαρούμενες στιγμές που έχεις ζήσει, την πρώτη σου μέρα στο σχολείο, το πρώτο σου φιλί, τη μέρα που αποφοίτησες, τη μέρα που ερωτεύτηκες, τη μέρα που έκανες παιδιά ή τη μέρα που ταξίδεψες. Δεν θυμάσαι το πόσο δούλεψες για να γίνεις αυτό που είσαι, ούτε τους κόπους και τις θυσίες σου. Δεν θυμάσαι καν ποιος είσαι πλέον. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Ίσως να θυμόσουν τον εαυτό σου όταν ήσουν 20 χρονών, γεμάτος ελπίδες και όνειρα για ζωή. Αλλά τώρα κοιτάζεις στον καθρέφτη έναν ρυτιδιασμένο γέρο που έχει χάσει κάθε όρεξη για ζωή, που έχει χάσει την αξιοπρέπειά του, που ζει μέσα σε μια κόλαση, αυτήν του ίδιου του του εαυτού… Συνέχεια →